دانشمندان راهی شگفت‌انگیز برای تأمین انرژی شهرهای آینده روی ماه پیدا کرده‌اند: استفاده از گرد و غبار ماه برای ساخت سلول‌های خورشیدی! این ایده که انگار از دل فیلم‌های علمی-تخیلی بیرون آمده، می‌تواند هزینه‌های سرسام‌آور ارسال تجهیزات از زمین را به شدت کاهش دهد و رویای پایگاه‌های دائمی قمری را به واقعیت نزدیک‌تر کند.

به گزارش رصد 100 به نقل از وب‌سایت Space.com، تیمی به رهبری فلیکس لانگ از دانشگاه پوتسدام آلمان، با استفاده از شبیه‌ساز خاک ماه (رگولیت)، موفق شده‌اند چیزی به نام «شیشه قمری» بسازند که پایه‌ای برای سلول‌های خورشیدی ارزان و محلی خواهد بود.

از خاک ماه تا انرژی خورشیدی

فکرش را بکنید: به جای حمل پنل‌های خورشیدی سنگین از زمین، ربات‌ها یا فضانوردان بتوانند با خاک زیر پایشان برق تولید کنند! رگولیت ماه، که ترکیبی از گرد و غبار و تکه‌های ریز سنگ است، با ذوب شدن به «شیشه قمری» تبدیل می‌شود. این فرآیند ساده است: فقط کافی است نور خورشید را با آینه‌های بزرگ متمرکز کنید تا دمای بالا خاک را ذوب کند. سپس این شیشه با ماده‌ای به نام پروسکایت – که در سلول‌های خورشیدی زمینی هم استفاده می‌شود – ترکیب می‌شود تا الکتریسیته تولید کند. لانگ می‌گوید: «ما از استخراج آب برای سوخت تا ساخت آجرهای قمری پیش رفتیم، حالا می‌توانیم سلول‌های خورشیدی هم بسازیم.»

این روش یک مزیت بزرگ دارد: کاهش ۹۹ درصدی وزن بار ارسالی از زمین! شیشه زمینی سنگین است و هزینه پرتاب آن به فضا سر به فلک می‌کشد، اما با استفاده از رگولیت، همه چیز در محل تولید می‌شود. تصور کنید ربات‌هایی که خاک ماه را جمع می‌کنند، آن را به کارخانه‌ای کوچک می‌برند و از دل آن پنل‌های خورشیدی بیرون می‌آید که شهرهای قمری را روشن می‌کند.

چرا جنوب ماه؟

محققان پیشنهاد می‌دهند که این پایگاه در قطب جنوبی ماه ساخته شود، جایی که یخ آب در دهانه‌های همیشه سایه‌دار پنهان است و خورشید تقریباً همیشه در آسمان دیده می‌شود. این یعنی دیگر خبری از شب‌های ۱۴ روزه قمری نیست که مأموریت‌های خورشیدی را مختل می‌کند. لانگ و تیمش معتقدند که یک مأموریت کوچک برای آزمایش این سلول‌ها در شرایط واقعی ماه، می‌تواند راه را برای آینده‌ای پایدار هموار کند.

چالش‌ها و رویاها

البته هنوز راه درازی در پیش است. این تیم با شبیه‌ساز رگولیت کار کرده و باید ببیند که در خاک واقعی ماه چه اتفاقی می‌افتد. اما اگر موفق شوند، این فناوری نه‌تنها پایگاه‌های کوچک را تأمین می‌کند، بلکه می‌تواند شهرهای بزرگ قمری را هم زنده نگه دارد. از خانه‌های فضانوردان تا ربات‌های کاوشگر، همه با انرژی خورشیدی محلی کار خواهند کرد. این مقاله که در ژورنال Device منتشر شده، نشان می‌دهد که ناسا و شرکایش چطور با خلاقیت، موانع زندگی در ماه را یکی‌یکی از سر راه برمی‌دارند.

این فقط یک آزمایش علمی نیست؛ قدمی بزرگ به سوی آینده‌ای است که انسان‌ها در ماه زندگی می‌کنند، کار می‌کنند و شاید روزی آن را خانه خود بنامند. شما فکر می‌کنید این رویا چقدر به واقعیت نزدیک است؟